Ups and downs

Het is anderhalve week geleden sinds mijn laatste reisverslag, maar het voelt als een eeuwigheid. Er is in anderhalve week tijd alweer zoveel gebeurd! Leuke en minder leuke dingen, kortom een turbulent weekje. Van te voren had ik het idee dat je met reizen het ene na het andere hoogtepunt ervaart, maar nu weet ik dat het gepaard gaat met een aantal zware momenten tussendoor. Ik ben er achter gekomen dat Cambodja niet het meest gemakkelijke backpackersland is voor beginners. Ik ging er vrij nonchalant in en dacht dat ik in Cambodja overal wel mensen zou tegenkomen om mee samen te reizen, maar veel mensen die ik ben tegen gekomen reisden samen als stelletje en de meeste reizigers waren ook wat ouder dan ik. Ik kan best in mijn eentje dingen ondernemen, maar als je gezelschap hebt waarmee je indrukken kunt delen, maakt het alles wel een stuk leuker. Zeker als je uren in de bus rondhobbelt, is het wel leuk als je wat aanspraak hebt. Je hebt vaste zitplaatsen en de meerderheid van de reizigers bestaat uit Cambodjanen die over het algemeen geen of slecht Engels spreken, dus vaak blijft een busreis bij lief lachen naar de locals en een tandloze lach terug krijgen van een bejaarde Cambodjaan. In Cambodja zijn er drie backpackersplaatsen: de hoofdstad Phom Penh, de stad Sihanoukville gelegen aan de zuidkust en Siem Reap, wat vlak bij het beroemde tempelcomplex Angkor Wat is gelegen.
Sinds de laatste blog ben ik naar de uitgestorven spookstad Kep geweest, de sex, drugs & rock 'n roll stad Sihanoukville, heb ik dolfijnen gezien bij het wat onbekendere plaatsje Kratie en heb ik een fietstocht gemaakt door de countryside van Cambodja. Woensdag ben ik in Siem Reap aanbeland en gisteren heb ik een tour gemaakt langs de tempels van Angkor Wat (04:30 wekker en 19:15 weer terug in het hostel, maar wel een mindblowing dagje!)

Siem Reap:
Oké even terug in de tijd: Vorige week maandag werden Sjoerd, ik en een meisje uit Californië al vroeg opgehaald door de tuktuk en zijn we naar het S21 museum gereden. Dat was een hele heftige ervaring. 20.000 mensen hebben daar opgesloten gezeten tijdens het regime van Pol Pot (Rode Khmer 1975-1979) en werden vanuit daar getransporteerd naar de Killingfields. Over heel Cambodja waren in die tijd gevangenissen en massagraven gebouwd en zijn 3 miljoen Cambodjanen vermoord (op een toenmalige bevolking van 8 miljoen mensen). In het museum waren foto's te zien van alle mensen die er gevangen hebben gezeten en gemarteld zijn. Dit waren met name hoogopgeleide mensen die een gevaar vormden voor het communisme waar Pol Pot voor stond. Ook waren er foto's en schilderijen te zien van martelmethodes die ze gebruikten. Echt onvoorstelbaar waar mensen toe in staat zijn. Na het museum zijn we doorgereden naar de Killingfields waar we door middel van een audiotour werden rondgeleid. Zo kwamen we onder andere langs een plaats waar je soms nog tanden en botten ziet als de regen de grond wegspoelt en langs een boom waar baby's tegenaan geslagen werden. Het was een behoorlijk indrukwekkende dag.

Kep:
Toen we weer terug waren, stond de bus al op mij te wachten en ben ik naar het plaatsje Kep in het zuiden van Cambodja afgereisd. In de bus zat ik naast Hagai, een jongen uit Jeruzalem die al een stuk langer op reis was in Azië. Toevallig ging hij ook naar Kep, dus besloten we samen op zoek te gaan naar een slaapplaats, aangezien het met twee personen vaak veel goedkoper is dan alleen. Aangezien de overnachtingsaccomodaties in Kep alleen bestaan uit resorts, kwamen we uit bij een paradijselijk bungalowresort voor 2.5 dollar per persoon. De volgende dag wilden we het plaatsje Kep verkennen, maar na een wandeltocht van 3 uur in de hitte met fatamorgana's van waterplassen op de weg, hadden we nog steeds geen centrum gevonden. Kep deed me denken aan zo'n uitgestorven plaats uit Amerikaanse films waar je van die bollen met verdorde takken over de weg ziet rollen. Het bestond uit een paar huizen verspreid over een lange weg een een paar kraampjes langs de weg waar ze fruit of suikerrietsap verkochten. Af en toe kwam er een tuktuk met rijke toeristen voorbij en elke keer weer vroegen we ons af waar ze naartoe gingen, want welke kant je ook op ging: er was niks! Gelukkig was er wel een strand en zee :) De Crabmarket was trouwens wel erg leuk. Dat was een klein marktje waar voornamelijk vis en andere zeedieren werden verkocht (en voor je neus werden doodgemept), maar desondanks hebben we daar heerlijk geluncht. Aangezien er 's avonds ook niet zoveel te beleven was in Kep, besloten we er zelf maar een leuke avond van te maken met een ananas, dragonfruit en een goedkope whisky (Ik heb ook weer een wijze levensles geleerd: eet nooit een halve ananas in 10 minuten, want je tong en lippen exploderen echt van de zuurheid). De volgende ochtend hebben we weer ontbeten op de Crabmarket. Ik dacht dat het wel een leuk idee was om de noedelsoep op te leuken met rode pepertjes, maar ik was er iets te enthousiast mee. Nog nooit zoveel gezweet en zulke traanogen gehad tijdens mijn ontbijt! ;)

Sihanoukville:
Na het ontbijt werden we door een minibus opgehaald om naar Sihanoukville te gaan. De bus was al helemaal vol toen wij werden opgepikt. Met wat schuiven konden er gelukkig nog 2 plaatsen worden vrijgemaakt. Ik had het geluk dat ik voorin bij de airco belandde, maar Hagai had minder geluk, want hij belandde achter in de hitte tussen een stel zwetende, stinkende Russen. Vervolgens moesten er nog eens 2 mensen in de minibus worden gepropt. De hele bus moest al een beetje lachen, want dit leek echt een onmogelijke opgave zonder dat er een vreemde op je schoot zou belanden. Na wat creatief heen en weer geschuif met bagage en mensen (het leek wel een levende versie van het spel ' rush hour') paste het wonder boven wonder ook nog. Nadat we op een haar na een overstekende hond hadden gemist en ik karkassen tegenkwam van beesten die minder geluk hadden, kwamen we na 2.5 uur aan in Sihanoukville. Deze plaats is echt het tegenovergestelde van het uitgestorven plaatsje Kep. Veel jonge toeristen, strand, barretjes, hele nachten feesten, mensen op straat die je proberen te ronselen voor hun bar met goedkope aanbiedingen voor drankjes etc. De hele stad draait om tourisme en plofte uit elkaar van georganiseerde tours, eettentjes, guesthouses en zelfs een Ipod standje om nieuwe muziek op je Ipod te kunnen zetten. We zijn die middag naar het strand geweest en 's avonds raakten we in ons guesthouse aan de praat met een groepje Cambodjanen. Het was wel grappig, want er werd wat afgeproost die avond en het duurde even voordat ik er achter kwam dat er telkens werd geproost als iemand het glas pakte om een slok te nemen. Die avond heb ik dan ook mijn eerste Cambodjaanse woord geleerd (Chol mai! = proost!). Een van de Cambodjanen wilde ons een mooi strand laten zien, dus hoppa, met zijn drieen op de motor zijn we naar het strand gereden en daarna hebben wij de Cambodjaan meegesleurd naar de barretjes op een ander strand. De volgende dag hebben we spontaan een avontuurlijke jungletocht gemaakt en kwamen we uit bij een prachtig, wit strand, wat niet volgepakt was met halfnaakte toeristen of Cambodjaanse vrouwen, die juist erg gereserveerd zijn en met kleren aan in de zee zwemmen. Na een dagje strand en feesten met een stel gekke Engelsen en een doorgedraaide, onverstaanbare Ier, had ik het wel een beetje gehad met Sihanoukville en wilde ik het echte Cambodjaanse leven wel eens gaan ervaren. Die vrijdag had ik nog een snorkeltour gemaakt langs 3 prachtige afgelegen eilanden (parelwitte stranden, jungle, helderblauwe zee) en daarna ging ik weer terug naar Phnom Penh. Hagai ging naar het eiland Koh Rong, dus onze wegen scheidden zich weer. Het was nog een heel avontuur om naar Phnom Penh te komen, want ze hadden de verkeerde tijd aan mij doorgegeven waarop ik door een pickup bus naar het busstation zou worden gebracht. Ik moest dus naar de eerste de beste motordriver sprinten en hem vragen om mij naar het busstation te brengen. Mijn bus zou binnen een kwartier vertrekken, dus als ik snel was, kon ik de bus misschien nog net halen. Na wat geonderhandel over de prijs (de driver wilde 3 dollar, maar ik had nog maar 1 dollar en een beetje lokaal geld (=riel)), wilde hij me wel voor 1 dollar naar het busstation brengen. Eerst werd ik door de beste man bij het verkeerde busstation afgezet, toen begon hij weer over de prijs (" three dollar because other busstation is far away") en probeerde ik gefrustreerd uit te leggen dat ik simpelweg niet meer geld had, wat blijkbaar niet over kwam. In de veronderstelling dat hij meer geld zou krijgen, zijn we doorgereden naar het andere busstation, alleen raakte hij zelf de weg kwijt. Toen we in de verte een bus zagen wegrijden, begon hij een heel verhaal in het Cambodjaans waar ik natuurlijk niks van begreep en dacht ik zelf de weg te herkennen, dus wees ik (normaal orientatiekluns bovenste plank) hem welke kant ik op wilde. Vlak daarna kwam een andere bus ons tegemoet, wat gelukkig mijn bus bleek te zijn, dus ik had hem aangehouden. Ik had ik het geld wat ik nog over had in de handen van de verbijsterde motordriver gedrukt en sprintte (zo goed en kwaad als het kon met een enorm slakkenhuis op je rug) naar de bus. Het laatste wat ik de motordriver nog hoorde roepen voordat ik instapte, was "three dollar lady!"

Phnom Penh again:
Helaas was mijn mobiel in Sihanoukville gestolen en moest ik in Phom Penh een politierapport zien te krijgen voor de verzekering. De eigenaar van het hostel waarschuwde me al dat het wel 3-4 uur kon duren en je van hot naar her gestuurd zou worden. Hij zei dat ik een nepverhaal moest vertellen, aangezien ze me anders misschien zouden verwijzen naar de politie in Sihanoukville. Nou het was me een belevenis! Eerst zijn we naar het politiebureau op de hoek gereden. Ik moest een plaats delict laten zien die helemaal niet bestond en ik had geen getuige (" no witness, no report"), dus toen doorgereden naar de toeristpolitie die net een paar minuten gesloten was vanwege lunchpauze en 2.5 uur later weer open ging. Natuurlijk waren ze in de lunchpauze niet van plan om een zielige, verloren buitenlander te helpen. De tuktukdriver is toen doorgereden naar de ambassade (de Nederlandse ambassade bestaat hier niet, dus we gingen naar de Britse), " I am sorry, but it is saturday so we are closed now. Come back on monday", aldus de poortwachter. Toen ik mijn zieligste blik opzette, bezweek hij en mocht ik wel even telefoneren met de Britse ambassade in Londen (maak je ook niet elke dag mee!). Ik had uiteindelijk een heel leuk gesprek met de medewerker van de Londense ambassade, maar hij kon vrij weinig voor mij betekenen, dus we gingen maar wachten totdat de politieagenten van toeristenpolitie hun rijst op hadden en uitgebuikt waren. In de tussentijd ben ik maar even bij het National Museum binnen gewipt. Uiteindelijk heb ik 4 uur nadat ik aan de operatie 'politierapport' begonnen was, mijn doel bereikt. Helaas kon ik geen bus meer nemen, omdat de meeste bussen in Cambodja in de ochtend vertrekken, maar was het 's avonds nog wel erg gezellig in de stad met een wat oudere Engelsman, een Canadees en een Duitse.

Kratie:
De volgende dag ben ik met de bus naar Kratie gereisd. De plaatselijke hobbelbus doet er altijd 2 keer zo lang over dan ingepland, dus 10 uur later arriveerden we eindelijk in Kratie. Ik heb nog nooit zo'n rottige busreis meegemaakt. Ik voelde me alleen, want had geen reismaatje meer, was afgesloten van de buitenwereld in een vreemd land zonder telefoon, ik was chagrijnig omdat ik een dag verloren had door dat gedoe met de politie en net toen ik bedacht dat er ergere dingen in de wereld waren dan je mobiel verliezen en ik blij was dat ik mijn fototoestel met alle foto's nog had, verwijderde ik per ongeluk al mijn foto's van 2.5 week tijd (precies degene waar ik net geen update van had) doordat de bus over een hobbel reed toen ik een foto wilde verwijderen. Hierdoor schoot ik uit naar de knop ''alle foto's verwijderen''. Het duurde even voordat ik doorhad wat er aan de hand was en toen was het kwaad al geschiet. Ik kon wel janken, of eigenlijk niet, want ik voelde me al zo rottig dat ik alleen maar met glazige ogen voor me uit kon staren. In een ander dorpje was een ander meisje ingestapt die ook alleen was, dus toen we in Kratie uitstapten, besloot ik haar te strikken om samen op zoek te gaan naar een slaapplaats, maar dat was niet nodig, want zodra we de bus uit kwamen werden we besprongen door een tuktukdriver die ons gratis naar een guesthouse kon brengen dat goedkoop was. Samen met een jong stel zijn we daar naartoe gebracht. 's avonds zijn we met een groepje van 6 mensen uiteten geweest en de volgende dag besloten we met zijn vieren een fietstocht te maken over het nabijgelegen eiland Koh Trong, waar de kippen over de weg rennen, waar je nog paard-en-wagen ziet en kinderen vrolijk naar je zwaaien. Het was prachtig om te zien. 's middags zijn we met een tuktuk naar een mooie tempel geweest, waar we een rondleiding kregen van een vader met dochter die wel een beetje Engels kon en we met elk standbeeld op de foto moesten. Aan het einde van de middag zijn we met een motorboot de Mekongrivier op gevaren en hebben we dolfijnen gezien! Echt heel gaaf!

Kampong Cham:
De volgende ochtend vertrok ik naar Kampong Cham. Het is een plaatsje waar niet zoveel toeristen komen, maar het eiland Koh Paen was prachtig! Ik had een fiets gehuurd en bewapend met een kokosnoot in mijn fietsmandje voor de dorst ben ik vanuit Kompong Cham over gestoken naar Koh Paen via een handgebouwde bamboebrug. Dit eiland was nog mooier dan Koh Trong. Ik fietste door schattige dorpjes, tussen uitzichtloze velden met gewassen, kwam uit bij een soort druidenbos waar een toverfee tussen de bomen door liep en paarden aan het grazen waren (het leek serieus net een droom), zag prachtige tempels, fietste langs een plaatselijk volksfeest en fietste vervolgens recht het territorium binnen van een hele enge, grote, zwarte hond die vies naar me gromde en blafte. In de verte hoorde ik nog zo'n engerd blaffen, dus ik wist niet hoe snel ik me om moest draaien en weg moest sprinten (ze kwamen ook nog eens achter me aangerend). Verder lekker in een hangmat gelegen en ik werd belaagd door arme kinderen uit hutjes op het strand aan wie ik mijn mango maar heb gegeven. Er was zoveel moois te zien daar. Ik had er wel een week rond kunnen fietsen als ik aan het eind van de dag niet zoveel zadelpijn had gehad.

Siem Reap:
De volgende ochtend heb ik de bus gepakt naar Siem Reap. Hier verblijf ik nu in een heel leuk guesthouse vol met backpackers, wat heerlijk is na een dag alleen te zijn geweest. Gisteren heb ik samen met drie Franse jongens een grote tour gemaakt over het terrein van Ankor Wat en ontzettend veel prachtige tempels gezien. Ik dacht dat het erg druk en toeristisch zou zijn, maar dat viel heel erg mee en de omgeving was ook erg mooi en bosrijk. De jungletempel van Thomb Raider vond ik het mooist. Dat is een tempel waar de wortels van oeroude bomen zich dwars door de stenen hebben geboord. Vandaag blijf ik nog 1 dagje in Siep Reap en vanavond ga ik met de nachtbus naar Bangkok. Ik heb er heel veel zin in, maar hoop wel dat mijn reis in Tailand iets vlekkelozer gaat verlopen ;)

Li hei! (tot ziens)

Liefs, Esmee