Karaoke, koningin en kreeft

Maayong Ga bi-i (Goedenavond),

Inmiddels ben ik al bijna anderhalve week op de Filipijnen en ik heb in die tijd al een hoop geleerd, zoals:
- Hoe kan je heel hard afgaan bij de karaoke?
- Hoe vervelend het is om ziek te zijn
- Hoe het voelt om koningin en opperkreeft te zijn
- Hoe Filipijnse levensinstelling elkaar steekt

Afgelopen maandag begon ik samen met Inge aan onze eerste dag op het Adam Jennie's Christian Center. Het is gevestigd in een prachtig park wat meteen zorgt voor een rustige omgeving, ook al ligt het midden in een drukke stad. Toen we aankwamen waren de kinderen net bezig met het ochtendritueel: het zingen van het volkslied met de Filipijnse vlag. Daarna volgde de ochtendgymnastiek. Na een hele korte rondleiding van 10 minuten werden we meteen aan het werk gezet en gingen we beiden een andere klas binnen. Ze hebben hier drie groepen: Early intervention, dat zijn de kleintjes die alleen 's ochtends les hebben. Dan heb je nog de Academic group waarbij de kinderen leren lezen, schrijven en kleuren en vormen leren onderscheiden en tenslotte de Lifeskill group die leren om zelfstandig te worden. Ook bevat het centrum een Rehabilitation room waarbij fysiotherapeuten met de kinderen aan de slag gaan, omdat veel kinderen ook lichamelijke beperkingen hebben. De dag is opgedeeld in vier stukken van een uur en een kwartier. De meeste kinderen hebben een korte concentratieboog, dus iets meer dan een uur achter elkaar ergens op concentreren is al een hele opgave. Van half 12 tot 1 uur is er een lange pauze (officieel halfuur pauze en een uur naptime, maar volgens mij gaat er in de praktijk bijna niemand slapen tussen de middag). Er is ook nog een Australische vrijwilliger die hier al sinds juni werkt en zijn er een aantal Filipijnse mensen die 2-3x per week 's middags komen helpen. Ook heb ik gehoord dat er sinds deze week ook een aantal Deense vrijwilligers zijn, dus ik denk dat we komende week veel één op één lessen gaan geven.

Inge en ik hadden wel een paar dagen nodig om in te komen. In het begin was het niet helemaal duidelijk wat wij precies konden doen, omdat iedere groep en vaste lerares heeft die al precies het niveau van ieder kind kent en de lessen voorbereidt. Ook moesten de kinderen natuurlijk even aan ons wennen en wij aan hen, maar nu hebben we het erg naar onze zin. Ik heb inmiddels al 2 kinderen privéles gegeven, wat soms nog best lastig is, want ze kunnen hier echt goed Engels. Zo hadden we de meervoudsvorm 'oxen' die mijn leerling in enkelvoud moest zetten, maar ik heb zelf met een rood hoofd aan de lerares moeten vragen wat dat woord betekent. Het schijnt één of ander beest te zijn ofzo. Ach ja zo leer je zelf ook nog eens wat ;). De kinderen zijn allemaal wel extreem liefdevol en willen constant met je knuffelen, kusjes geven of bij je op schoot zitten, echt heel lief. Hoewel het ook wel echte bengeltjes kunnen zijn die bijvoorbeeld stiekem foto's gaan maken met je telefoon :)

Het is ook erg leuk dat we met alle vrijwilligers in hetzelfde hotel verblijven. Vaak gaan we 's avonds met zijn allen uiteten en hoor je ook hoe het er op de andere projecten aan toe gaat. Verder was het deze week ook de week van autisme op de Filipijnen en hadden we in kader hiervan donderdagmiddag samen met nog een aantal scholen een optreden op de binnenplaats van een grote shoppingmall. Woensdagmiddag hadden we met alle kinderen het dansje hiervoor geoefend en na het oefenen gingen we met een aantal mensen van de staff naar een poolcafé ter afscheid van de fysiotherapeuten. Na twee potjes poolen werden we naar een klein kamertje ergens achterin het café geleid en daar kreeg ik de schrik van mijn leven: een grote bank, een tv, een dik boek vol met nummers en een microfoon. Dat kan maar één ding betekenen: karaoke! En dat gaat hier heel anders dan in Nederland, waar je in een dronken bui met zijn allen in een microfoon loopt te gillen. Hier nemen ze het uiterst serieus. Je geeft een solo optreden en zit hierbij stil op de bank. Nu heb ik sowieso eerder de stem van een oude kraai dan een nachtegaal en was ik ook nog eens verkouden, wat het er niet beter op maakt. Daar komt nog bij dat de Filipo's donders mooi kunnen zingen, dus ik voelde de afgang al aankomen. Nadat iedereen in de kleine kamer een perfecte performance had neergezet, kwam ik er niet langer onderuit en besloot ik maar om 'lemon tree' te doen van john lennon, omdat we die in de eerste klas van de middelbare school zo vaak hebben moeten zingen dat ik die nog steeds uit mijn hoofd ken. Aan het eind van het lied komt ook nog eens super confronterend je score in beeld (was wonderbaarlijk genoeg 93%). Daarna dachten Inge en ik een makkelijk lied voor mij uit te kiezen, maar hadden we we niet bij stil gestaan dat het lied billionaire van bruno mars op het refrein na bijna alleen maar uit snelle rapstukjes bestaat, dus kreeg ik uiteindelijk een score die meer bij mijn zangkunsten in de buurt kwam (51%). Het was in ieder geval een leuke ervaring en we hebben veel mooie Filipijnse liederen gehoord.

Donderdag was het dan zover en kwamen we na een knus ritje met 19 mensen in een 10 persoonsbusje aan bij de shoppingmall. Daar hebben we gekeken naar alle optredens van de andere scholen en zijn we zelf ook lekker op het podium tekeer gegaan met ons christelijke liedje (filmpje hiervan staat op facebook). Helaas lijkt mijn hoofd sneller aan de Filipijnse cultuur te kunnen wennen dan mijn buik, die nog niet is ingeburgerd met het Filipijnse voedsel. Ik voelde me sinds 2 dagen al echt heel erg beroerd en extreem moe en eenmaal terug in het hotel heb ik 17 uur achter elkaar geslapen. De volgende dag dacht ik dat het iets beter ging, maar helaas voelde ik me zaterdag ook weer heel ziek. Ik heb die dag nog wel met drie andere vrijwilligers uit onze groep getokkeld na een tocht van 2 uur lang in verschillende jeepneys te hebben gehobbeld om bij de locatie te komen, maar het was wel een vette ervaring om aan een soort kabelbaan te zoefen die heel hoog over een meer gespannen was. Daarna ben ik maar weer in bed gedoken en had ik het idee dat mijn darmen hun uiterste best deden om mijn buik uit te knallen en ik kan je vertellen: dat voelt niet heel prettig! We vertrokken die nacht om 4 uur 's nachts naar Bantayan. Dat is een eiland vlakbij Cebu wat zwaar is getroffen door de typhoon in november. We zouden er tot woensdag naartoe gaan om mee te helpen met het opbouwen van huizen. In de 4,5 uur durende rit naar de haven zagen we op het noordelijkste deel van Cebu ook al veel stormschade van omgewaaide hutjes en bomen, maar op Bantayan was het veel erger. Er is in drie maanden tijd al een een hoop gebeurd qua opbouw, maar nog steeds zie je op het eiland veel palmbomen die als rietjes geknakt zijn, daken die er half afgetrokken zijn en palen die half in huizen gevallen zijn, wat het paradijselijke eiland een dubbel imago geeft. We staken meteen de handen uit de mouwen en nadat we de nodige spullen hadden ingeladen, zijn we naar een dorpje gereden waarbij we door de dorpelingen werden ontvangen alsof we de koninklijke familie waren die op bezoek kwam. Iedereen stond langs de kant van de weg naar ons te zwaaien en toen we uitstapten werd er hard geklapt en gejoeld. Een beetje onwennig stonden we met zijn allen de binnenplaats. Gelukkig konden we snel aan het werk om houten balken uit te laden en toen wij hiermee aan de slag gingen, volgden alle dorpelingen ons voorbeeld en hebben we met zijn allen die truck in een mum van tijd leeggehaald. Daarna hebben we pakjes drinken en eten uitgedeeld en zijn we de hele middag in de brandende zon en inder toeziend oog van het hele dorp wat zich om ons heen verzamelde bezig geweest om plastic zeilen te snijden en op te vouwen. Toen het donker werd, was heel goed te zien hoeveel schoner de lucht op Batayan is in vergelijking met Cebu city. De lucht was bezaaid met sterren! Zoveel heb ik er in Nederland nog nooit gezien en in Cebu city al helemaal niet (welgeteld 1 ster) Waarschijnlijk is er door alle luchtvervuiling gewoon een extra ozonlaag om de stad heen gecreëerd ;) De volgende dag volgde hetzelfde ritueel als de vorige dag, maar dan in een ander dorpje. Inmiddels waren we zo bedreven in de kunst van plastic zeilen op maat snijden en opvouwen, dat we dit met hulp van de dorpelingen in een mum van tijd voor elkaar hadden. De mannen waren ondertussen aan het klussen om nieuwe golfplaten daken op de huizen te bevestigen. Het dorp lag direct aan zee en als cadeau heb ik prachtige schelpen van de kinderen gekregen. Ook heb ik met een gezin gepraat waarvan hun huis half was ingestort was door de storm. Ze waren erg blij met de golfplaten die ze als dak konden gebruiken, maar wat ik vooral heel bijzonder vind en waardeer is dat de mensen hier het leven nemen zoals het komt en er tevreden mee zijn. In Nederland proberen we vaak zoveel mogelijk controle over ons leven te hebben en hebben we weinig ervaring met echt grote natuurrampen als typhoons, vloedgolven of heftige aardbevingen. Maar ik denk dat je op het moment dat je land door zo'n ramp geteisterd wordt wel beseft hoe nietig je als mens bent in vergelijking met de kracht van de natuur en controle die je over je eigen leven denkt te hebben eigenlijk maar schijn is.
Een ander groot verschil is de werkmentaliteit. Hier gaat alles 3 versnellingen lager veel minder efficiënt dan wij gewend zijn. Zo liepen we een keer om 10 uur 's avonds langs de weg waar serieus 30 bouwvakkers op een rijtje stonden "te werken", wat inhield dat 8 mensen enige activiteit vertoonden en de rest een beetje om zich heen aan het kijken was en ons vriendelijk toe lachten. Ook bij de opbouw merkte je bij de inwoners dat zij a hun steentje wilden bijdragen, maar hiervoor wel de coördinatie van ons nodig hadden.

Omdat we zo hard door hadden gewerkt de afgelopen dagen, waren we eerder klaar dan gepland met alle werkzaamheden en konden we 's middags lekker chillen op het strand. Azuurblauwe zee, hagelwit strand en palmbomen, het was net alsof je zo een afbeelding van een reisbrochure in wandelde. Ondanks de ravage van de typhoon is het tussen de schade door te zien dat dit ooit een prachtig eiland was en hopelijk weer zal worden. De volgende dag zijn we nog een dagje naar het strand geweest, maar de zon was die dag echt heel fel en ondanks goed smeren is bijna iedereen verbrand, waarbij ik volgens mij de opperpriester der kreeften ben. Ik me net een wandelende gloeilamp voel waar de hitte vanaf straalt. Vandaag zijn we weer terug gegaan naar Cebu en morgen gaan we weer verder met onze projecten, maar dit was wel een waardevolle onderbreking.